Het verhaal van Doel is geen mooi sprookje. Het is een treurig verhaal van een ooit zo gezellig dorp onder de rook van Antwerpen. Die van een dorp dat veranderd is in een spookdorp. Voor veel buitenstaanders staat Doel synoniem voor de kerncentrale die hier staat. Over deze kerncentrale is op dit moment nogal wat te doen omdat de Belgische regering de termijn dat de eenheden open mogen zijn verlengd heeft. Vooral in Nederland is er angst dat men de veiligheid niet kan garanderen en er een nucleaire ramp op de loer ligt.

De kerncentrale is overigens niet de reden dat het dorp Doel veranderd is in een spookdorp. Dat is de ooit voorgenomen havenuitbreiding die tot heden niet plaatsgevonden heeft. In 1999 werd door de Vlaamse regering besloten dat Doel moest verdwijnen om ruimte te maken voor uitbreiding van de Antwerpse haven. Een groot aantal bewoners heeft sindsdien hun woning verkocht aan de Maatschappij voor Grond- en Industrialisatiebeleid van het Linkerscheldeoevergebied. Mede door een nog steeds voortdurende juridische en politieke strijd heeft onteigening van woningen die niet vrijwillig verkocht zijn niet plaatsgevonden. Hierdoor wonen er nog steeds iets meer dan honderd mensen in Doel, waar eind jaren negentig nog iets minder dan duizend inwoners geteld werden.

Van de huizen die verkocht zijn is een deel inmiddels gesloopt. De leegstaande huizen die er nog wel staan zijn in toenemende mate ten prooi gevallen aan vandalisme. Kapotte ruiten en muren die volgespoten zijn met graffiti laten het verval van Doel zien. Oorspronkelijk werd een aantal huizen van het mooiere soort graffiti voorzien om te voorkomen dat vandalen hun gang zouden gaan. In de loop der jaren is het dorp echter meer en meer verpauperd. Zwervers en vandalen hebben op negatieve wijze invloed gehad op het uiterlijk van het dorp.

Voor de bewoners die nog wel in Doel wonen is de verpaupering extra zuur. Ten eerste wordt hun leefomgeving steeds meer aangetast, maar het belangrijkste is dat het steeds lastiger zal worden om Doel te behouden. De toeristen die uit nieuwsgierigheid naar Doel komen kunnen over het algemeen niet op een warm welkom rekenen. Boze blikken en soms zelfs scheldkanonades kunnen je ten deel vallen als je Doel bezoekt. Je wordt toch gezien als een soort van ramptoerist.

De fotoreportage die ik in Doel gemaakt heb geeft een realistisch beeld van hoe Doel er op dit moment uit ziet.

Doel is tegenwoordig een toeristische attractie waar groepen toeristen doorheen trekken.

Planten overwoekeren verschillende dakgoten.

Troosteloze aanblik van leegstaande huizen. Eén huisje in de rij is nog wel bewoond.

Twee jonge fotografes laten zich inspireren door de vele graffiti die je op de verschillende panden ziet.

Dit was ooit voor zo’n duizend inwoners de toegangsweg tot hun mooie dorp.

Een muur moet voorkomen dat vandalen dit pand betreden.

Uitzicht op de koeltorens van de kerncentrale.

Deze benzinepomp is al enige jaren buiten gebruik.

De kerk van Doel is nog mooi intact. Hij wordt nog gebruikt voor huwelijken en begrafenissen.

Kunstwerk van vogelhuisjes.

Toeristen komen soms met bussen tegelijk naar Doel.

Een werk van de bekende Gentse graffiti kunstenaar ROA.

Deze dode vogel die ik in het gras aantrof symboliseert de staat waarin Doel verkeert.

Op verschillende plekken moet prikkeldraad voorkomen dat mensen privéterreinen betreden.

Vanaf dit bankje heb je uitzicht op de haven die het voortbestaan van Doel al bijna twintig jaar bedreigt.

Misschien wel de fraaiste spookvilla van Doel.

Waar ligt de grens tussen kunst en vandalisme?

Zelfs de oorspronkelijke graffiti is ten prooi gevallen aan vandalen.

Nog een werk van ROA.

Verstopt tussen het groen staat dit fraaie kapelletje.

Aan deze woorden heb ik weinig toe te voegen.

Je wordt gewaarschuwd….. veel mensen trekken zich er echter niets van aan.

Het gemiddelde straatbeeld in Doel.

Gesloopte huizen zorgen weer voor een pallet voor graffiti-artiesten op de overgebleven muren.